Η πυρογραφία (Woodburning) είναι μια τεχνική ζωγραφικής, όπου χρησιμοποιούμε τα δυο αρχέγονα στοιχεία της Φύσης…το ξύλο και τη Φωτιά!

Καίγοντάς το, σιγά σιγά, αρχίζει και παίρνει την μορφή που θέλουμε να του δώσουμε… Όπως και το μελάνι στο χαρτί έτσι και η φωτιά γίνεται ένα μέσο γραφής και έκφρασης..

Είναι μία πανάρχαια τεχνική σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι ρίζες της πυρογραφίας έρχονται από την Βικτωριανή περίοδο στην οποία γυναίκες κατασκεύαζαν «λεπτές βέργες» από σίδερο τις οποίες ζέσταιναν σε φωτιά ή σε λάμπα πετρελαίου δημιουργώντας λεπτά σχέδια – κομψοτεχνήματα πάνω σε ξύλινο καμβά. Οι βέργες όμως έχαναν γρήγορα τη θερμότητά τους  και έπρεπε να ξαναζεσταθούν κάνοντας έτσι τη διαδικασία αργή και κουραστική.

Στην Ελλάδα η πυρογραφία χρησιμοποιήθηκε από πολιτικούς εξόριστους την περίοδο της δικτατορίας. Πολλά γνωστά έργα έγιναν κατά τη διάρκεια της πολύχρονης εξορίας του Γιώργου Φαρσακίδη στη Μακρόνησο, στον Αη Στράτη , στη Γυάρο, αποτελώντας αδιάψευστα ντοκουμέντα του αγώνα και του πολιτισμού των εξόριστων αγωνιστών..

 

Στη σημερινή εποχή η μεταλλική ακίδα του πυρογράφου θερμαίνεται μέσω ηλεκτρικής αντίστασης χρησιμοποιώντας ρεύμα. Οι ακίδες αντικαθίστανται εύκολα, ώστε να προσαρμόζονται στο είδος της εργασίας που πρόκειται να πραγματοποιηθεί.

 

Τα ξύλα που χρησιμοποιούνται στην πυρογραφία είναι: μελιά, σφένδαμος, πλατάνι, φλαμουριά, ευκάλυπτος, ελιά, καστανιά, μηλιά, αχλαδιά, κερασιά, σημύδα. Ένα ακόμα δημοφιλές και σχετικά οικονομικό υλικό που μπορούμε εύκολα να δουλέψουμε είναι το κόντρα πλακέ θαλάσσης από σημύδα. Εκτός από το ξύλο η πυρογραφία μπορεί να εφαρμοσθεί και σε οποιοδήποτε άλλο υλικό που μπορεί να καεί όπως: χαρτόνι, δέρμα, κόκκαλο, καβούκι, νεροκολοκύθα αποξηραμένη!

Στην πυρογραφία μπορούμε επίσης να βάλουμε χρώμα, να χαράξουμε, να προσθέσουμε άλλα υλικά (μέταλλο, ύφασμα, πέτρες-κοχύλια, κ.α.). Απαιτεί υπομονή, λεπτομέρεια, αντίληψη και μεγάλη προσοχή στο λάθος.